TIRANË-Poetja dhe autorja Meri Myftari është vlerësuar me Çmimin “Agim Doçi” për tekstin më të mirë për këngë, në kuadër të Festivalit Kombëtar Letrar 2025 që u mbajt mbrëmë në Tiranë.
Ky çmim, që mban emrin e një prej figurave më të dashura të poezisë shqiptare, për Merin përfaqëson një moment të veçantë në rrugëtimin e saj krijues. “Ky vlerësim ka një domethënie të veçantë për mua, duke mbajtur emrin e një ikone të fjalës. Është një motivim i madh për të vazhduar rrugëtimin e fjalës,” u shpreh poetja pas marrjes së çmimit.
Çmimi u dha për poezinë “Himni im”
Meri Myftar është një emër i njohur i letrave shqipe. Ajo ka botuar dy libra me poezi nga shtëpia botuese M&B:
“Mos i thuaj lamtumirë botës” dhe “Fytyrat e kohës”, i botuar edhe në gjuhën angleze.
Krijimtaria e Myftar shtrihet edhe në muzikë. Kompozitori i njohur Naim Gjoshi ka vënë në melodi tekstin e saj poetik “Moj e vogël”.
Ndërkohë, kënga e titulluar “Vari leshte” me tekst nga autorja, ka shpërthyer në një fenomen në rrjetet sociale, duke u bërë virale dhe duke dëshmuar ndikimin e fjalës së saj të drejtpërdrejtë në publikun e gjerë.
Ky çmim i fundit në Festivalin Letrar konfirmon Meri Myftarin si një nga zërat më të talentuar dhe më të gjithanshëm të poezisë.
Festivali u organizua me mbështetjen e producentës Adelina Pali, dhe mblodhi krijues nga e gjithë Shqipëria në një mbrëmje ku fjala poetike u bë këngë, mes duartrokitjesh dhe emocioneve të sinqerta.
Teksti fitues
Himni im
E ndjeja se vdisja çdo ditë nga pak,
edhe pse e rrethuar me dashuri isha.
Si petalet që bien pa zhurmë në park
E ndjeja se të lehtë nuk do e kisha,
Kudo ku shkelja, prekja pikëllimin,
E gjeja në raft, në dritare, e në violinë.
S’e prisja agimin të më sillte vegimin,
Por prapë filloja melodinë e himnit tim.
Guxoja në çdo hap që hidhja, të isha një “urë”
Doja që vargjet vajzat t’i ndjenin në lëkurë.
Të mos isha fjala që fëshfërin si erë
Por zëri që zgjon të pamundurit e mjerë
Unë s’jam veç fjala që endet në strofë,
As loti që bie mbi telin e ftohtë.
Jam nota e fundit e një këngë që s’vdes,
Jam jehona që zgjon edhe gurin që hesht.
Jam rënkimi i një gruaje që ringjallet nga hiri,
Jam zëri që do dëgjohet me hir a pahir
jam drita që s’ka nevojë për skenë ,
jam fryma që të ngroh kur askush s’ta ka ngenë .
Jam ajo që shkruan,
që jeton në çdo gërmë,
dhe ngrihet dhe atëherë
kur çdo gjë ka rënë.. .
















